باید به جایی برسیم که نباید دیده شویم! آن که باید ببیند میبیند!
شهریور سال 1402 بود که رهبری به دولت رئیسی انتقاد کرد. انتقاد ایشان موضوع تیم رسانهای دولت بود. همان جهاد تبیین، همان جنگ روایتها که توی این دولت نادیده گرفته شده بود. همان موقع با تذکر رهبری، دلم سوخت. باید که تیم دولت یاد میگرفت کارهای خوبش را رسانه ای کند. باید گزارش می داد ولی این کار را نکرد. نه او نه وزیر خارجه اش بلد نبودند انگار. ما اثرات سیاست های خارجی دولت رئیسی را توی ماجرای غزه ، یمن ، عملیات وعده صادق و توی مذاکرات با غربیها و …. به چشم دیدیم. ما همیشه قد بلند وزیر خارجه مان را میدیدیم و ماشالله گویان به اقتدارش، روی نوک پا خودمان را میکشیدیم که به قدش برسیم، بلکه نترسی و شجاعت توی رفتارش با بیگانگان را یاد بگیریم. جذبهاش، جذبمان کرده بود و هی میدیدیم عزت است که توی پاسپورت هایمان سرر ریز میشود. انقدر دلمان به حضورش خوش بود که دیگر غمی نداشتیم . می دانستیم با سید دولت جمع که بشوند کارستان میکنند که دیدیم. فقط نگران تیم رسانه ای بودیم هنوز. اما رئیسی و وزیرش در مقابل اوامر رهبری، خوب پیروانی بودند . نگذاشتند یکسال شود، همه چیز را رسانه ای کردند. با خونشان و توی جنگلهای مرزی توی سرمای استخوان سوز و بعد توی همین چند ساعت بود که کل ایران شد رسانه و 8، 9 کشور توی دنیا هم دست به کار شدند و حدود 2 میلیارد نفر توی این چند کشور عزادار رئیس جمهور و وزیر خارجه ما شدند. اینجا بود که رئیسی و وزیرش سرشان را بلند کردند و گفتند : “حضرت آقا! این هم از فرمایش شما. قبول شدیم؟ این هم رسانه ما . همان چیزی که خودتان امر کرده بودید اجرا شد.”
این روزها این جمله حاجقاسم که با خط خودش نوشته است توی ذهنم چرخ میزند: ” باید به جایی برسیم که نباید دیده شویم! آن که باید ببیند میبیند…! “. همینجاست که قدرت رسانه خدا را میبینیم. همان رسانهای که مظلومیت رئیسجمهورمان را ثابت کرد و به گوش دنیا رساند.
رضایینیا | «ادامه میدهد «من ساکن منطقهی ـــــــ هستم، ماهی یکبار توی مسجد گوسفند سر میبریدن، همه اهالی محله دعوت میشدن برای شام، بعضی وقتها هم نهار برنج میدادن. حتی اگر مسجد نمیرفتیم غذا رو توی محله توزیع میکردن هیچکس نمیدونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یکبار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سهشنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برقهای خیلی شدیدی شنیده میشود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج میشویم به ترافیک سنگینی برمیخوریم .تا چشم کار میکند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده میشوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاهابراهیمی | «نگاهش نمیکردم. من اینطور آدمیاَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمیشود. سرِ شهادت حاجقاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک میشدم، هرچه ختم قرآن میگرفتم، مگر آن وزنهی سنگین از روی دلم برداشته میشد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را میکشاند به لایههای درونیتر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربینها چریک کنان تمام سَکنات و نفسها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبتکردن تا چروکهای ریز قبا و عبا و کرواتهای آدمها را میبرند زیر لنز دوربین و مخابره میکنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار میکشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمیشود.
شما میتوانید روایتهای تصویری و مکتوب خود را از دولت آیتالله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسمهای تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
