رنگ مامان پریده بود. مثلا می‌خواست نگوید. اصلا لازم نبود بگوید. خودم می‌دانستم. خودش هم می‌دانست. حتی لازم نبود بیاییم این‌جا. دو ساعت و ده دقیقه بنشینیم روی صندلی و من زل بزنم به کفش‌هام و مامان زل بزند به مریض‌ها و دهان‌هایشان.