درباره ما

پلی میان آموزش و بازار کار

من کتاب‌خواندن‌هایم را، نوشته‌هایم را، کلاس‌هایی که می‌رفتم و جلساتی که شرکت می‌کردم را تقریبا از همه پنهان می‌کردم. حالا تقریبا دوران این جور کارها گذشته، حالا زمانه زمانه‌ای است که خیلی‌ها با جلد چند کتاب در یک کتاب‌فروشی عکس می‌اندازند و زیرش کلی «آفرین» و «تو چه خوبی» می‌گیرند.
سال‌هایی که من تلاش می‌کردم زیر و بالای نویسندگی را یاد بگیرم خبلی طولانی شد، خیلی بیشتر از چیزی که این روزها مرسوم است. من راه رفته و مسیر هموار شده‌ای نداشتم. راه را باید می‌ساختم.
چهار سال، هر هفته دو روز سر کلاس بودم. بعضی از کلاس‌ها در قم و بعضی کلاس‌ها در تهران. حالا که ماشین حساب برداشته‌ام و حساب کرده‌ام می‌بینم اگر زمان هر کلاس را دو ساعت در نظر بگیرم می‌بینم چیزی حدود هشت‌صد و سی ساعت سر کلاس بوده‌ام و این یعنی تقریبا سی و پنج روز کامل، بدون حتی لحظه‌ای تلف شدن.
این چهار سال که تمام شد تازه فهمیدم چه چیزهایی را هنوز یاد نگرفته‌ام. دیگر حسابش از دستم خارج شده که چقدر کلاس و کارگاه دیگر رفتم و اطلاعاتی بیشتر از آن‌چه آموخته بودم را جمع کردم.
من در وسط‌های همین ماجرای زندگی با داستان، ازدواج کردم، سر خانه و زندگی خودم رفتم و بچه‌دار شدم. حسنا تقریبا زمانی به دنیا آمد که من بار کلاس‌هایم را بسته بودم و دیگر چیزی اگر قرار بود یاد بگیرم، از دل مطالعه و کتاب‌ها به دستش می‌آوردم.
آن سال‌ها دیگر اهل داستان بودن خیلی بد نبود. من استاد شده بودم، درس می‌دادم، خیلی از آن‌هایی که مدت‌ها به خاطر رفاقتم با ادبیات سرزنشم می‌کردند تماس می‌گرفتند و پیام می‌دادند که برای فلان کار و بهمان پروژه‌شان نیاز به کمک دارند چون کار به گره نوشتن خورده و می‌بینند که هر چه خودشان می‌نویسند، آنی که باید نمی‌شود.
برای من خیلی گذشت که یک راز مهم را در وسط‌های ماجراهای هر روز زندگی کشف کنم. من یک گوهر کم‌یاب را پیدا کرده بودم اما نمی‌توانستم درباره‌اش به خیلی‌ها بگویم چون ناگفته معلوم بود متوجه حرفم نمی‌شوند.
من فهمیده بودم، رفاقت با ادبیات و گره خوردن با داستان و نوشتن و مطالعه کردن، نه فقط آدم‌ها را توانمند در نویسندگی می‌کند بلکه خیلی ناپیدا و آرام آدم‌ها را تبدیل به کس دیگری می‌کند. کسی که فهمش از اتفاقات و پدیده‌ها چیزی متفاوت از دیگران است، کسی که چند مرحله عمیق‌تر می‌فهمد، کسی که معنای پشت حرکت‌ها و حرف‌ها و رفتارها را خیلی خوب درک می‌کند، کسی که تحلیل جدی‌تر می‌دهد.
حالا من که یک روز دلم را به دریا زدم و آستین بالا زدم و رنج طی کردن یک مسیر سخت را به جان خریدم، دوست دارم برای آن‌هایی که هنوز نمی‌دانند باید وارد تجریه جهان نویسندگی و ادبیات بشوند یا نه و آن‌هایی که حتی در اوایل مسیر هستند، دست تکان بدهم و بگویم زودتر بیایید، جهان بدون شمای نویسنده هنوز چیزی کم دارد.​​​​​​​