روایت

هم‌زمان با کج شدن تابلو روی دیوار،  زمین زیر پایم می‌لرزد. مامان ابروهای مشکی باریکش را درهم می‌کند: «چهار روزه زندگی نداریم به ولله». آب داخل لیوان مقابلم، موج می‌گیرد.

نشسته‌ام روی تنها قالیچه‌ی بازمانده از وسایل خانه. با دست راست کمرم را می‌مالم تا کمی دردش کم شود. پسر جان آهم را می‌شنود. دست‌هایش را روی کتفم که می‌گذارد، کل سرشانه‌ام را می‌پوشاند.

دعای ویژه  بعد از نماز  ماه رجب را می‌خواندم . به آخر دعا  که رسیدم طبق آداب دعا دستم را به چانه گرفتم. با انگشت دست دیگر به چپ و راست اشاره می‌کردم. ((یا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَیْبَتی عَلَی النّارِ)) . به محاسن اندک خودم و معنی دعا فکر می‌کردم. انگشتم روی بخشی از چانه متوقف شد. نرمی صورت را زیر انگشت شصت حس می‌کردم. آلوپسی آره‌آتا.

با انگشتم روی آیکون دوربین، گوشه سمت چپ اسکرین گوشی ضربه می‌زنم. دوربین باز می‌شود و منظره روبه‌روم جا می‌گیرد در یک مستطیل کوچک. بی حوصله دنبال کادر مناسب می‌گردم، ولی پیداش نمی‌کنم. نه که نباشد. من دل به کار نداده‌ام.

خودکارهای رنگی نوک باریک، برای پسرم حکم اسمارتیز را دارند. همین که ببیند سرشان را از جامدادی‌ام بیرون آوردم، از هرجایی که باشد، دست‌هایش را برای قاپیدن آن‌ها، کش می‌آورد.

سرپیچ نمی‌دانم چندم آن اتفاق افتاد. در چند ثانیه. بدون این‌که فرصتی برای فکر کردن داشته باشم. آنی و بالفور.

آب کشیدن آخرین قابلمه که تمام شد، دیگر تقریبا چیزی نمی‌‌دیدم‌. نم اشکی چشمانم را تار کرده بود‌. صورت مثل ماه و بدن‌‌‌های کوچک غرق به خون بچه‌‌‌ها از ذهنم دور نمی‌‌شد‌.

ازم پرسید تو «مرنینگ‌پرسنی» یا «نایت‌پرسن»؟ به زبان خودمان یعنی جغد شبی یا خروس سحرخیز؟ گفتم جغدی هستم که آرزو دارد خروس بشود. گفت: «چرا؟ مگه شب‌ بیداری چشه؟» خودش یکی از همان‌ها بود که شب‌ها را تا خروس‌خوان بیدار می‌ماند و فردایش تا آفتاب به سینه‌کش آسمان نمی‌رسید، بیدار نمی‌شد. زیست شبانه داشت؛ بی‌دلیل.