بلد نیستم. راستش واقعا بلد نیستم دلیل و منطق بیاورم. استدلال و دلیل و منطق هم بماند برای اهلش. برای بلدش.
محجوب بودی و همین شد که رای‌ام به نام تو شد. سرمان را پایین انداختیم و رفتیم تا رای بدهیم. راه زیادی نبود. همین سرکوچه‌مان. از این صف‌های طویل هم خبری نبود. از همان ها که توی تلویزیون نشان می‌دهند. توی راه خانمی یکدفعه پیچید جلوی ما. دستانش را بیرون آورد و نام کاندید دیگری را بلند، بلند تکرار می‌کرد. آن موقع هم سرمان پایین بود. هیچ نگفتیم. بی حرف رفتیم. رای‌مان را دادیم و برگشتیم. خدایی‌اش اما تا صبح بیدار ماندیم. چشممان به شمارش آرا بود. آخرش هم رای نیاوردی.
سرمان را بازهم بالا نیاوردیم. سربه زیر روز را شب کردیم و خب حتما بلعکس آن. گذشت.
ما این بار هم می‌خواستیم آقای رئیسی به شما رای بدهیم. منتهی در جریان سرمان که هستی؟ باعرض معذرت مای‌مان هم چند تکه شد. من شدیم. بالاخره تا غروب تک تک رفتیم و نام شما را توی صندوق انداختیم. ما نشدیم ولی شورای خانواده به احتیاط واجب حکم کرد و نام شما را نوشتیم. ابراهیم رئیس الساداتی. سرمان پایین بود ولی خب خدای نکرده نباید رای‌مان باطل می‌شد. هرچه بود منتخبمان بودی. ما یادگرفته بودیم از زیر بار مسئولیت انتخابمان شانه خالی نکنیم.
سرمان که پایین بود. بی زبان نبودیم. ولی خب، بی زبانمان کردند. دو دوتا چهارتا می‌کردیم. هربار حکم به دندان گرفتن بود. جگرمان تکه تکه شد. اما چند باری هم حسابی از کوره در رفتیم. ولی گفتم که بلد نبودیم.
نیش و کنایه هم که ماشاءالله. از قیمت دلار و طلای نداشته ونخریده نگویم که چقدر چوبش را خوردیم. اخ آخ
سرمان پایین بود. زبانمان درغلاف. قلبمان، قلبمان را نگویم اما باور داشتیم. این آخری را سفت و سخت داشتیم. بدون استدلال‌های قوی. بی طلا و دلار. آخر سرمان پایین بود. اما خودمانیم این سر‌به‌زیری هم همچین چیز بدی نیست!!
ما تمرین مولا داشتن می‌کردیم. آخر خدایی از امتحان آخر می‌ترسیم. بس که خوانده‌ایم آخرش گبر و ترساها ایمان می‌آورند. اما در گوشی بگویم مسلمان ها ایمانشان را گم می‌کنند. این شد که پشت رهبرمان ایستادیم. سربه زیر، توی دلمان تکبیر گفتیم. برای چه؟ برای هر نقد، توصیه، تشکر وتقدیر از رئیس جمهور محترم و مغتنم‌مان.
راستی آقای رئیس جمهور وقتی هلیکوپترتان مثل پیله‌ی پروانه‌ها شکافت کودکانی را که به استقبال تان آمدبودند را دیدید.کودکان فلسطینی را می‌گویم. همان پروانه‌هایی که ساعت به ساعت پیله میشکافند دورتان را گرفته بودند؟ شک ندارم مقصدشان آسمان است. خوب پیش خدا دلبری می‌کنند. دست‌هایتان رد اشکهایشان را گرفته است.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
