من نمی‌خواستم بنویسم!
واقعا نمی‌خواستم. همه ی زور خودم را زدم؛ که انگشتانم به کیبورد ننشینند.
داشتم خرده ریزه‌های نان روی مبل را جارو می‌کشیدم؛ نتیجه یک غذای فوری و عجله‌ای بی موقع را. بوی اسپند و کندر زد زیر دماغم. فکر اینجایش را دیگر واقعا نمی‌کردم!
تلویزیون را اگر دیده باشید مراسم تشیع در آن چند شهر راهم از زیرنویس ها خوانده باشید، حتما متوجه شدید؛ که مراسم تشیع در قم از ابتدای بلوار پیامبراعظم است.
اول این بلوار می‌شود خانه ما. اولش می شود حرم و انتهایش جمکران .
اصوات همیشه زورشان بیشتر است. هر سه‌شنبه که قرار نانوشته این مردم است برای پیاده روی در این مسیر، اصوات خودشان را می رسانند به لب پنجره هامان. از آنجا همدیگر را هول می دهند که کدام زودتر بیایند تو .
حالا اما بوی اسپند و کندر تمام خانه را گرفته. همه پنجره ها باز است. قم این روزهایش گرمای آن چنانی ندارد .
جاروبرقی را خاموش می‌کنم. همانجا کنار مبل رهایش می‌کنم. نشسته‌ام روی مبل و به صداها گوش می‌کنم. مراسم دوساعت دیگر شروع می‌شود. نمی‌دانم چرا از سر ظهر روضه خوان‌ها دم گرفته‌اند .
بوی کافور و سفیداب تا به حال زده زیر دماغ تان ؟ من این را تجربه کرده ام. عزیزم را که بردیم به غسالخانه خودم را از لای در نیمه باز سُردادم به داخل. مادرم داشت کمک می کرد. عزیز لبخند داشت. کمک می‌کرد به غسالش دست‌هایش را تکان می‌داد. مامان زیر لب قربان صدقه‌اش می‌رفت. همه آرام بودیم. من، مامان و عزیز و غسال. با این حال اما بوی کافور دلم را پیچ و تاب می‌داد .
در کتاب هایم خوانده بودم شهید معرکه نبرد غسل ندارد. پاک و طاهر است .
صبح امروز عکس جسم سوخته کفن پیچ‌تان را دیدم. بوی گل‌های عکس در بینی‌ام بود انگار. شمارا پاک می‌دانستم .
حالا اما نمی دانم چرا این بوی اسپند و کندر دارد همان کار کافور و سفیداب غسالخانه را می‌کند. دلم پیچ می خورد .
خودم پیچ می خورم. قلبم پیچ می خورد .
سر ظهری که آمد بیت، در را باز کرده نکرده زدم زیر گریه. اینطورش را کم می بیند. اینطورش مخصوص روضه هاست. اینطورش را خانواده بلد هستند که دیگر بعد از این همه سال آب قند و تربت زیر زبانم نمی گذارند وسط مجلس . رهایم می‌کنند و من آنقدر شیون و ناله می‌کنم و آنقدر با دست به فرق سرم می‌کوبم تا بتوانم نفس بکشم و زنده بمانم بعد از واقعه.
از سر ظهر تابه حال اینطوری گریه می‌کنم. دلم روضه می خواهد. پوستر تمام مراسم‌هارا دوتایی زیر و رو کردیم. هیچ کدام سریع الاجابه نبود برای همان موقع .
حالا نشسته‌ام کنار پنجره. بوی اسپند و کندر دل و روده ام را بالا میاورد. دختری در من چادر عربی به سر وسط گودی قتلگاه شیون و ناله می‌کند. صدای جیغ هایش دلم را ریش کرده. مثل آن روز غسالخانه شماهم حتما در آغوش امام رضا آرام گرفته اید. رهبرمان آرام است. آسمان آرام گرفته است، امان اما از دل های ما که تازه نا آرامی هایش شدت گرفته …
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
