ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.
هوا به شدت به هم ریخته،
رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم
تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
خیلی سر و صدا نیست،کسی صحبت نمی‌کند، ظاهراً غم بیشتر از آنی که فکرش را بکنیم برایمان سنگین بوده است.
به نزدیکی‌های بلوار پیامبر اعظم که می‌رسیم جمعیت همین‌طور بیشتر و بیشتر می‌شود، صوت‌های مداحی که از ایستگاه‌های صلواتی پخش می‌شود فضا را غم انگیزتر می‌کند.
بعضی با چتر، بعضی با لباس گرم و بعضی فقط آمده‌اند.
هنوز ساعت ۴ نشده ولی جمعیت بسیار است.
چند نفر بین جمعیت آرام و ریز ریز اشک می‌ریزند و ناگهان آرام می‌شوند و دوباره انگار که یاد چیزی بیفتند، دوباره اشکشان جاری می‌شود.
خانواده‌ای کنارم ایستاده‌اند، خانم هق‌هق‌کنان گریه می‌کند و می‌گوید فکر نمی‌کردم هیچ وقت برای معذرت‌خواهی، به مراسم تشییع جنازه شهیدی بیایم و از او بخواهم تا حلالم کند.من خودم به ایشان رأی داده‌ام،کاش نمی‌رفت،عجیب دلم می‌خواهد بیاید و به من بگوید که حلالم کرده است.😭
با هر صدا توجه مردم به سمت حرم بیشتر جلب می‌شود،این مردم انگار در این چند ساعت،نه خسته شده‌اند،نه سردشان شده،و نه تشنه. طوری با شوق و اشتیاق به سمت حرم خیره شده‌اند،گویا فقط یک لحظه را انتظار کشیده‌اند،نه سه ساعت را با خستگی.
پسری با چهره نمکین،عکسی بزرگ از شهید رئیسی در دستانش گرفته و منتظراست، می‌گوید منتظرم آقای رئیسی بیاید…
شاید نمی‌داند که آقای رئیسی دیگر نمی‌آید…💔😭😭💔
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
