«اومدی مادر؟ دیدی رئیسِ حمهورمون شهید شد بیچاره شدیم؟»
تا می‌آید پرِ روسری را بگیرد گوشۀ چشم، اشکِ عجول سُر می‌خورد بینِ خرده‌نان‌هایی که دارد آماده می‌کند برای دویماج.
*
قاشقِ چوبی را می‌چرخاند بینِ کوکوهای قهوه‌ای که بوی سوختگی‌شان تا هفت محله رفته، اما هنوز به مشام خودش نرسیده! قاشق را رها می‌کند توی تابه و شعله را خاموش می‌کند: «همه‌شونم سید بودن! خدا به اولاد پیغمبر رحم نکرد؟!»
*
صدای روضه از اتاق می‌آید.
هشت سال پیش هزار کیلومتر جاده را بکوب راند تا برسد به شناسنامه‌اش و یک رأی به سبدِ آقای روحانی اضافه کند. امروز از صبح کرکره را بالا نداده، نشسته کنج اتاق پای تلویزیون، در را هم‌بسته.
*
آرام می‌زند به شانه‌ام. بیدارم می‌کند: «پیداشون کردن» فینش را بالا می‌کشد. بهت‌زده نگاهش می‌کنم. نوزاد چندروزه را بغل کرده شیر می‌دهد. چشم گشاد می‌کند و با ابرو شوهرش را نشان می‌دهد که خواب است و انگشتِ اشاره را می‌گذارد روی بینی: «پا میشه قال می‌کنه» اشکش می‌چکد گوشۀ لب نوزاد.
*
عمو صدایش می‌زنند توی شرکت. از بس آرام و دل‌سوز است. یکی از مسئول بخش‌ها هی می‌رود و می‌آید و چپ و راست نگاهش می‌کند. آخرسر هم طاقت نمی‌آورد: «نقوی می گه اومدی تو خندیدی گفتی رئیسی مُرده، عمو بهت گفت نطفه‌ت ایراد داره!» صدایش می‌لرزد و نوک بینی‌اش قرمز شده. عمو گوشی‌اش را می‌گیرد سمتِ زن: «من این‌آ رو گفتم، نقوی اشتباه فهمیده.» زن چشم از تصویر لشگر هرزه‌ها که عکس برهنه مشتلق می‌دهند برمی‌دارد. گونه‌هایش هم سرخ می‌شود. عمو گوشی را سُر می‌دهد توی جیبش و آه می‌کشد: «از جنسِ هندِ جگرخوارن، یا نطفه‌شون عیب داره یا لقمه‌شون یا عقل‌شون» و می‌خواهد برود. زن این پا و آن پا می‌کند و شانه بالا می‌اندازد: «اون رئیس جمهور ما نبود» عمو می‌ایستد. سالن از سکوت پر می‌شود. با پشت‌دست گونه‌اش را پاک می‌کند: «شما تو این سالن مسئول ۱۷ نفری. نصفشون ازت خوششون میاد، نصف دیگه میگن خانم زارع مدیر خوبی نیست. ما تو کشور ۸۵ میلیون آدمیم»
عمو می‌رود توی سالن، زن می‌رود توی فکر.
*
چشمشان روی بنرهای روبروی ساختمان است. «از اون، از اون خیلی بدم میاد»
پسر مو مشکی قدبلند می‌پرسد: «رئیسی؟»
پسرِ موبور جواب می‌دهد: «نه اون یکی، وزیرخارجه! هنوز صداش تو گوشم‌ه مصاحبه کرد دررفت. داد زد: کسی کشته نشده!» و خم می‌شود سنگی از زمین برمی‌دارد و پرت می‌کند سمت بنر. سنگ می‌نشیند روی بنر شهید سلیمانی و گونه‌اش را سوراخ می‌کند. دست می‌گیرد جلوی دهانش: «ای وای سردار، نباید می‌خورد به تو، شرمنده» و رد می‌شوند و می‌روند.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
