نماز را که تمام کرده‌ام، به عادت همیشه برقی پا نشده‌ام بیفتم دنباله کارهای روزانه. کز کرده‌ام روی سجاده. عبدالباسط توی تلویزیون، آیات آخر سوره فجر را می‌خواند. انگشتر عقیق متبرکم را توی دست می‌چرخانم. هدیه تولد هدی است. اشک، انگشتر و دست را مات و درهم می‌کند. از صبح تو کله‌ام افتاده که چرا خلبان پرید؟ مگر آب‌و‌هوا را چک نمی‌کنند؟ مگر نگفته بودند وضعیت بارش منطقه نارنجی است؟ پس چرا پرید؟ مگر نمی‌دانست چه آدم‌های مهمی را باید برساند به مقصد؟ انگشتر را عصبی توی دست می‌چرخانم. اشک دوباره چشمخانه را رها کرده و آویزان چانه است.
هدی بیدار شده و غر می‌زند. گرسنه است. دنبال کنترل تلویزیون می‌گردم تا صدایش بیش از این دختر را هوشیار نکند. نگاهم اما روی صفحه می‌ماند. دارد آن باری را نشان می‌دهد که حاج قاسم و سید ابراهیم با هم رفته‌اند غبار‌روبی قبر امام هشتم. هردو دستمال می‌کشند، قرآن می‌بوسند، ترمه روی قبر را جابجا می‌کنند، نماز می‌خوانند. کار سید ابراهیم که تمام می‌شود، حاج قاسم هنوز دارد نماز می‌خواند. سید ابراهیم قبر را می‌بوسد و رو به حاجی که دو زانو نشسته می‌گوید:« بریم؟» حاج قاسم صورت می‌چرخاند و آهسته می‌پرسد:« دو رکعت نماز دیگه هم می‌تونم بخونم؟» و سید با ابروهای بالا رفته دست پشت حاجی می‌گذارد که نه! مردم منتظرند. می‌خواهیم درها را باز کنیم. حاجی لبخندی می‌زند و می‌گوید:« باشه بریم. خدا شما رو حفظ کنه» و سید لبخند می‌زند که خدا توفیقات شما را زیاد کند.
چانه‌ام می‌لرزد و اشک آویزان می‌افتد و می‌رود لای انگشت‌ها. رکاب انگشتر خیس شده. سید ابراهیم رسمش همیشه همین بوده. مردم! مردم چه می‌گویند، چه می‌خواهند، چه می‌کنند. حالا هم همین‌طور شده. خلبان گفته که هوا مساعد نیست و سید بیا و کوتاه بیا! مسئولیت دارد برای من. بیا از خیر این پرواز بگذر.اما سید عبا را محکم دورش پیچیده که برویم! مردم منتظرند. معطل ما می‌شوند.
اشک دوباره توی چشمخانه است و آیه می‌خواند:« یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک…» انگشتر را رها می‌کنم و سجاده را می‌بندم و فکر می‌کنم عجب حکایتی دارد این انگشتر متبرک. یکی‌شان نشان پیکر حاج قاسم شد و یکی ابراهیم از آتش گذشته را نشانمان داد.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
