سلام آقا سید! آقای رئیسجمهور!
هفته پیش میخواستم این نامه را به شما بنویسم، اما مطمئن نبودم که به دستتان میرسد یا نه! اما حالا که مینویسم مطمئنم که خود خودتان از دستم میگیرید و میخوانید. بعد به مسئولان امر میگویید ترتیب اثر بدهند.
فقط راستش، دیگر یادم نیست چه میخواستم. آنقدر گریه کردهام که یادم نمیآید چرا میخواستم نامه بنویسم.
اگر میدانستم اینطور میشود شاید هفته پیش نامه را مینوشتم و هرطور شده به دستتان میرساندم و در آن التماس میکردم: «آقا سید! نه من، نه هیچکدام از مردم هیچ چیز نمیخواهیم. فقط نرو، برگرد. هیچکداممان راضی نیستیم بروی در دهان معرکه که آسایش دنیای ما را فراهم کنی و جانت را به آتش بیندازی. نرو علمدار.»
نشد! من حتی خیال هم برم نمیداشت تهدیدهایم به این و آن واقعی شود آقا سید. همین هفته پیش که قم بودید داشتم به کسی میگفتم اگر قدرش را ندانیم خدا او را از ما میگیرد. کاش زبانم لال میشد. من کجا فکر میکردم بخواهم امروز سیاه بپوشم و هقهق، دلتنگی و دلسوختگیام را زار بزنم.
انگار همین دیروز بود که رأی آوردی و بال در آوردیم. ناباورانه به مادرم گفتم: «مامان! خادمالرضا رئیسجمهورمونه ها! قلبم داره از خوشحالی میترکه»
من چه میدانستم قرار است روز میلاد امام رضا (ع)، عزای سوختنت را برپا کنم. از دیروز که خبر گمشدنتان را دادند، هر گمانهای زده شد غیر امید فقط تکذیبش کردم و دعا کردم. به قرآن تفأل زدم. آیه ” طُوبَى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ” آمد!
گفتم خدایا! بعدش را نمیگویم… الان! الان!
آقا سید. پای درد دل مستضعفان چه دیده بودی و شنیده بودی که تاب ادامهدادن نداشتی؟
ببین! هرکه بیکسوکارتر و ندارتر است بیشتر عزایت را گرفته!
ببین اهل و عیالت را آقا سید! پابرهنهها و گمشدهها و کمفروغهای این عالم، برایت حجله به پا کردهاند.
یاد جدت امیرالمؤمنین(ع) بهخیر! بچه یتیمها با رفتنش یتیم شدند!
راستی وقتی مردم خواستند دو ساعت بیشتر بمانی و ماندی، نترسیدی هوا به هم بریزد؟ نگفتی بخواهم اینطور برنامههایم را جابهجا کنم همه چیز به هم میریزد؟ نگفتی حرف چهار نفر را بشنوم و نشنوم چه فرقی میکند؟ نگفتی یک نفر جای تو بماند؟ حواست کجا بود مرد؟ تو مگر رئیسجمهور نبودی؟
تو از چشمهای بیرمق پیرمردهای کوههای نزدیک مرز، تکهتکه آسمان میچیدی؟
از لابهلای پینه دست کارگرها و کشاورزها، روزی شهادت برمیداشتی؟
هوس پرکشیدن از خاکستر به سرت زده بود؟
چقدر شما پرندهها، ادای بیبال بودن درمیآورید. طوری گرم خدمت به مردم بودی خیال برم داشته بود حالا حالا ها هستی، تا غر قیمت سکه و دلار را بزنیم و منت بگذاریم که نامت را در برگه رأی نوشتهایم!
آقا سید ابراهیم!
ما را ببخش. ما را حلال کن…
من قبل از این زیاد برایت خوانده بودم که جز خوبی از او ندیدم.
ولی حلالم کن. حلالم کن که لایق ماندن و داشتنت نبودم؛ نبودیم!
ناسپاسی، حلال را بر بنیاسرائیل حرام کرد آقا سید.
ماندنت بر ما حرام شد. شهادت حلالت آقا سید. نوش جانت. گوارای وجود. اوقات فراغتت رسید.
در آغوش علیابنموسی (ع) به یاد این مچالهشدههای توی تاریکی کنج اتاق، که برای غربت خودشان زار میزنند هم باش.
به امید دیدار.
رضایینیا | «ادامه میدهد «من ساکن منطقهی ـــــــ هستم، ماهی یکبار توی مسجد گوسفند سر میبریدن، همه اهالی محله دعوت میشدن برای شام، بعضی وقتها هم نهار برنج میدادن. حتی اگر مسجد نمیرفتیم غذا رو توی محله توزیع میکردن هیچکس نمیدونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یکبار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سهشنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برقهای خیلی شدیدی شنیده میشود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج میشویم به ترافیک سنگینی برمیخوریم .تا چشم کار میکند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده میشوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاهابراهیمی | «نگاهش نمیکردم. من اینطور آدمیاَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمیشود. سرِ شهادت حاجقاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک میشدم، هرچه ختم قرآن میگرفتم، مگر آن وزنهی سنگین از روی دلم برداشته میشد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را میکشاند به لایههای درونیتر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربینها چریک کنان تمام سَکنات و نفسها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبتکردن تا چروکهای ریز قبا و عبا و کرواتهای آدمها را میبرند زیر لنز دوربین و مخابره میکنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار میکشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمیشود.
شما میتوانید روایتهای تصویری و مکتوب خود را از دولت آیتالله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسمهای تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
