سال هزاروسیصدونودوشش، دبیرستانی بودم و شوخ‌وشنگ! نزدیک ماه مبارک بود. تیزی گرما، خانه نشینم کرد. تا اینکه، پوستر آبی مایل به سرمه‌ای، با گل‌های سفید به چشمم آمد:
«اعتکاف نوجوانان دختر در مسجد گوهرشاد حرم مطهر رضوی»
دوبار، سه‌بار متن را خواندم. چیزی توی مغزم وزوز میکرد :« میری چند روزی صفا!»
با همین خیال خوش، تیک ثبت نام را زدم…
شب آخر بود. بوی دمخور شدن مسجد گوهرشاد، دلم را لرزاند.
ولوله ای انداخت به جانم. سرم درلاک خودم بود، که یکی از هم‌گروهی‌هایم هِن و هِن کنان آمد تو.
چادرش را کشیدم و گفتم :« جِدَّنی؟.»
دست او را گرفتم و بلند شدم. از شبستان بیرون آمدم. حیاط مسجد، سوسوی باد می‌زد. چشم ریز کردم و عینک را جا به جا. دور آبخوری مسجد، پسرهای قدونیم قد، با عبایی قهوه ای و لباسی سفید، ایستاده بودند. روی پنجه انگشتان پا ایستادم. آقایی عمامه مشکی. لبخند بر لب. آرام و با طمانینه نگاه میکرد.عینک بی قاب، انعکاس نور گنبد را نشان می‌داد. سری چرخاند. دستی به نشانه ادب بالا آورد. به لبم کِش و قوسی دادم و لبخند زدم. دهانم را پشت گوش هم‌گروهی، آوردم و گفتم :« واییییی اینه آقای رییسی !» پوزخندی زد و گفت :« آره بابا!»
سرم را که بالا آوردم نبود. میان تک و توک پسرهای نوجوان گم شد.
حالا از آن واقعه هفت سالی می‌گذرد !
با امام رضا و مسجد گوهرشاد عجین شده‌ام. دلم که خسته و تنگ می‌شود، بار و بندیل می‌بندم. عزم بست‌نشینی در گوهرشاد می‌کنم. گه‌گداری هم دوروبر موسسه جوانان آستان قدس رضوی می‌پلکم. می‌آیم و می‌روم. زیر لب می‌گویم :« خداخیر بده آقای رییسی رو!
نوجوونا رو آورد پای کار! وقتی که خیلیا حواسشون به اونها نبود !»
حالا دیگر آن نوجوان‌ها نوجوان نیستند، یکی شان شده مادر و دیگری دانشجو و ته تغاری هم مربیِ نوجوانان!
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
