تمام شب را نخوابیدم. اصلاً خواب به چشم‌هایم نمی‌آمد. بچه‌ها خواب بودند و بهترین فرصت بود من هم بخوابم و خستگی ساعت‌ها سروکله‌زدن با دو بچه دوساله و ده‌ماهه را از تن به در کنم. اما مگر می‌شد بخوابم؟ توی ذهنم، خیال هلی‌کوپتر تکه‌تکه شده، زخمی‌های پناه‌گرفته در میان لاشه‌اش، صدای زوزه گرگ‌ها، صدای جرق‌جرق آتشی که رو به خاموش‌شدن می‌رفت، آقای امنیت پروازی که تمام تلاشش را می‌کند همه سالم باشند، مثل سریال آسمان من و خیلی چیزهای منفی ناراحت‌کننده دیگر چرخ می‌خورد. بعد یادم می‌افتد وقتی حضرت آقا گفت ان‌شاءالله برمی‌گردد، همه آن نگرانی‌ام از بین رفت. انگار دلداری باباجانم صبر و قوت داد به من. پس باید امیدوار باشم و این فکرها را نکنم. نشسته بودم پای لپ‌تاپ بیخودی خط‌خطی می‌کردم. آخرسر دیدم هر چه فکر داشتم، کشیده‌ام و حالا یک تصویر عجیب از خیالاتم دارم.
عصری که بچه‌ها را برده بودیم زمین بازی، تا یکی‌شان سرسره سوار شود و دیگری در کالسکه گل‌ها را تماشا کند، صلوات فرستادم؛ بی‌حساب. با هر صلوات بغضی قورت دادم و اشک‌ها را پاک کردم. نذر صلوات کردم با دخترهای خیمه. همه فرستادیم برای سلامتی سیدمان. برای خادم امام رضا توی شب تولدش. اگر اینطور از ته دل و خالصانه برای حاجت‌های خودم دعا کرده بودم، حالا یک خانه داشتم که بزرگ بود و یک ون که همه بچه‌هایم داخلش جا بشوند. یاد آن روزی می‌افتادم که آقای رئیسی آمده بود مصلی، قرار شد آقای قالیباف کنار بکشد به نفع او، زیاد نمی‌شناختمش؛ اما می‌دانستم آستان قدس را خیلی خوب اداره کرده. چهره‌اش حس خوبی به من می‌داد. برایش جیغ‌ها کشیدیم و تبلیغ کردیم و رأی دادیم. امام رضا رئوف است و دل این‌همه آدم را که زیر سایه‌اش زندگی می‌کنند نمی‌شکند. با خودم می‌گفتم حضرت آقا را منفجر کردند و چندین ساعت توی اتاق عمل بود و یک‌بار هم روح از کالبدش رفت؛ اما خدا او را به ملت ایران برگرداند. پس خدایا از تو که برمی‌آید سیدابراهیممان را هم برگردانی؛ حتی اگر برف روی سرش باریده باشد، زخم عمیقی برداشته باشد، گرگ‌ها دوره‌اش کرده باشند و… .
جمله آخر را دلم نمی‌خواهد بنویسم. خدا به پیامبرانش یاد داد هروقت هرجایی خیلی گیر کردند، به أسماء شریفه توسل کنند. آن وقت خدا ابراهیم را از آتش نمرود، یونس را از دل ماهی، نوح را از دل طوفان و موسی را از فرعونیان نجات داد. خدایا به پیامبران یاد دادی تا همه ما آدم‌ها که خلیفه تو بر روی زمین هستیم، راه برگشت به بهشت را یاد بگیریم. یاد بگیریم دنیا روی انگشت پنج‌تن می‌گردد و اگر توسل کنیم ردخور ندارد!
پس اِلهی یا حَمیدُ بِحَقِّ مُحَمَد یا عالیُ بِحَقِّ علی یا فاطِرُ بِحَقِّ فاطمه یا مُحْسِنُ بِحَقِّ الحسن یا قدیمَ الاِ حسان بِحَقِّ الحُسَیْن
یا الله سیدابراهیم ما را سلامت به ما برگردان آمین.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
