حامد همایون روی سن بالا و پایین می‌پرید و ما آن ردیف‌های آخر جیغ می‌کشیدیم. کل باشگاه را صندلی چیده بودند. زود راه افتادیم؛ اما باز هم آن جلو جا گیرمان نیامد. نور از پنجره‌های سقف اریب می‌تابید و ربان های بنفش را برق می‌انداخت. دور مچ خیلی‌ها دیده بودم. توی خیابان، اینجا توی باشگاه. همه‌جا عکس او بود؛ همان دکتر خوش‌پوش و خارج درس‌خوانده که بنفش زیاد دوست داشت. نمی‌شناختمش. تو را هم نمی‌شناختم. اما گفته بودند قرار است بیایی تا کنسرت و تفریح‌ها را جمع کنی. می‌گفتند جوان‌ها را بیچاره می‌کنی؛ سخت‌گیر و متحجری. اصلاً حامد همایون برای همین روی سن بود؛ برای همین جلوی آن بیلبوردهای بنفش “دلبرا جان جان جان” می‌خواند. من نه سیاست نه آدم‌هایش را نمی‌شناختم. 14/15 سالم بود و تنها کارم وقت گذراندن با رفقا. نه کلید می‌دانستم چیست نه مشکلات مملکت دغدغه‌ام بود. تنها درد آن لحظه‌ام شال ابی خوش‌رنگی بود که درست روی سر نمی‌ماند و لیز می‌خورد. دوستی داشتم که از رأی آوردنت می‌ترسید. می‌گفت: آخر همه از این مملکت میرن؛ من و تو می‌مونیم با رئیسی.
می‌خندیدم. هر بار به این طعنه‌ها می‌خندیدم.
وقتی شال سیاه عزا را از توی کمد برمی‌داشتم روسری ابی خوش‌رنگ کنارش بود. من مانده بودم با لباس سیاه و آن دوست که ازش بی‌خبرم؛ ولی تو نماندی. تازه شناخته بودمت. تازه می‌دانستم آدم درستی هستی. تازه داشتم فکر می‌کردم خوب است همة اضافی‌ها بروند؛ من بمانم و آدم‌های پای‌کار و تو.
اما نترس. پای‌کارهای بیشتری به جمعمان اضافه شده. حتماً جمعیت را توی خیابان دیدی. از رادیو صدایت را شنیدم که می‌گفتی”آینده را شما جوان‌ها می‌سازید، قدرتان را می‌دانیم”
ناامیدت نمی‌کنیم سید… قدر حسابی که روی ما باز کردی را می‌دانیم. بیشتر تلاش می‌کنیم و بلندتر فریاد می‌زنیم.
اما به قول عزیزی:
آن‌قدر جای تو خالی است که صدا می‌پیچد…
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
