می‌روم توی آشپزخانه یک دور می‌زنم و سعی می‌کنم سر خودم را با کاری گرم کنم.اما فایده‌ندارد!یک دل سیر گریه می‌کنم .انگار گریه‌دانی ام قصد پر شدن ندارد.اصلا انگار وصل شده به یک منبع بی نهایتی که پر از اشک داغ تازه است.از داغش یک‌جوری سوختیم که دلمان شده شبیه انگشترش!عقیق دلمان کباب شده!تلفنم را بر می‌دارم و خبرهای آخرین سفر استانی خادم جمهور را بالا و پایین می‌کنم.یک حس مشترک سوختن توی دل غریب و آشنا شعله‌ور شده.
توی شلوغیِ خبرها یکی برایم پیام گذاشته.صفحه‌اش را باز می‌کنم و شروع می‌کنم به خواندن.کلماتش را انگار با گریه نوشته، انگار پرده اشک‌جلوی چشم‌هایش را گرفته بوده. این را نه فقط از اشتباهات تایپی که از لحن کلامش می‌فهمم.کلماتی که آدم با گریه می‌نویسد با کلماتی که در حالت عادی تایپ می‌کند روحشان فرق دارد. کلمه‌های غمزده گرمند، رد اشک روی حروفشان شوره بسته. وقتی می‌خوانیشان دلت می‌لرزد، بناگوشت داغ می‌شود و چشم‌هایت می‌جوشد.
«اربعین هزار و چارصد و یک همه خانواده‌ام رفتن کربلا. منِ بیچاره پاسپورت نداشتم و جاموندم. دلم گرفته بود. شبش آقای رئیسی داشت توی تلویزیون درباره صدور پاسپورت موقت صحبت می‌کرد. فرداش سر از پا نشناخته پا شدم رفتم و باهزار امید ثبت نام کردم. چند روز گذشت و دیدم خبری نشد. خیلی به امام حسین التماس کردم کار منو ردیف کنه….بازم خبری نشد .منم که دلم پر بود و از وضع موجود شاکی بودم هی می‌رفتم اینستاگرام و برای صفحه آقای رئیسی پیامای گلایه‌آمیز میزاشتم و شکایت می‌کردم. می‌گفتم گناه چشم انتظاری منِ کربلا ندیده گردن شما، اصلا میرم ازتون به امام‌حسین شکایت می‌کنم ….حسابی بهش غر زدم و به ادمین گفتم مدیونی گلایه منو به رئیس جمهور نرسونی. چند روز بعد پاسپورت موقتم‌اومد و راهی شدم….کم کم یادم رفت.
امروز داشتم پیامای اینستامو زیر و رو می‌کردم که چشمم افتاد به نوشته هایی که برای صفحه آقای رئیسی ارسال کرده بودم.دلم شکست! پشیمون بودم. از ته دل احساس می‌کردم دلم براش تنگ شده و زیر بار غمش خُرد شدم. چقدر غرزده بودم.توی دلم بهش گفتم انگار تو زودتر رسیدی پیش امام حسین! سلام منو بهش برسون و بگو منِ ابراهیم رئیسی هر کی آرزوی زیارت رفتن داشت رو با یه تیکه کاغذ راهی کربلا کردم.»
به اینجای متنش که رسیدم حس کردم دارد های‌های گریه می‌کند. کلمه‌های آخر متنش قشنگ خیس اشک بود….
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
