دانشجو بودم و کله‌ام حسابی بوی قرمه‌سبزی می‌داد. بحث سیاسی خون توی رگم بود. دور اولی بود که رئیسی کاندید شده بود. با هیجان ساعت‌ها سعی می‌کردم یکی از بستگانم را راضی کنم که به رئیسی رای بدهد.
_ در قواره‌ی ریاست‌جمهوری نیست.
+ از روحانی که بهتره
_ کی گفته؟
هیچ مدرک و سندی نداشتم. سابقه‌ی اجرایی‌اش را نمی‌دانستم و بلد نبودم دفاع کنم.
رای باطله انداخت. یعنی اول اسمی که می‌خواست را نوشت ولی بعدش حرف‌های من توی گوشش پیچیده بود و همان را هم خط‌خطی کرده بود.
چهار سال بعدی اما قضیه فرق می‌کرد. با چشم‌هایی که هزار سوال تویش می‌چرخید به هم نگاه می‌کردیم. هیچ گزینه‌ی دیگری نبود که بخواهیم سرش بحث کنیم. کمی من کوتاه آمده بودم و واقع‌بین‌تر شده بودم و کمی هم او عقب نشسته بود و دلش نرم‌تر. هر دو به او رای دادیم. یکی از روی ناچاری و دیگری با امید اصلاح.
چند وقت پیش دوباره بی‌هوا بحث سیاسی بینمان شکل گرفت. برعکس دفعه‌های قبلی که آخرش هم به تفاهم نمی‌رسیدیم، این بار روی یک جمله توقف کردیم.
_ باشه ولی قبول کن خالصانه داره تلاش می‌کنه.
_ آره مهمترین ویژگیش همینه. آدم سالمیه.
حالا دارم فکر میکنم چقدر آدم باید خوشبخت باشد که طرفدار و منتقدش روی چنین جمله‌ای به تفاهم برسند.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
