پیام های تبریک و تسلیت بین کانال ها و گروه ها دست به دست می شود. من اما از پای اجاق گاز چشمم به زیرنویس شبکه ی خبر است. منتظر معجزه ای هستم از جنس مسیحایی. پدر همسرم چشم هایش را جراحی کرده و مهمان ماست وگرنه که دل نداشتم شعله ای توی خانه روشن شود. دیشب تا ساعت سه بیدار بودم. بعد از آن هم تا صبح هی بیدار شدم و با امید به خبر خوش خبرها را نگاه کردم. تکرار بود و تکرار.
تخم مرغ ها را که هم می زنم به این فکر می کنم که جواب محمدرضا را وقتی بیدار شد چه بدهم. می دانم اولین سوالش بعد از سلام از آقای رئیسی است. از دیروز عصر تا نصف شب که به زور فرستادمش بخوابد، هزار تا سوال پرسیده. تحلیل سیاسی کرده. حرف های فلسفی زده.
_مامان چرا تو طوفان و مه رفتن؟!
_بابا شاید بنزین هلی کوپتر تموم شده…
_داداش تو متوجه نیستی اگر ابر زیاد باشه هلی کوپتر می خوره به درختای جنگل.
_اگر دشمنا قبلش فهمیده بودن رفتن اونجا…
_مامان حالا چی میشه؟؟؟
نگرانی از چشم هایش می بارد. مثل همه ی ما که بیقراریم.
نور خورشید صبح گاه بیدارش کرده.
_سلام مامان… چی شد، پیدا شدن؟؟؟
چشمم به زیرنویس است. هنوز منتظر معجزه ام. به همسرم می گویم:”نمیشه معجزه بشه؟ مثل یونس تو دهن ماهی…”
با اندوه سر تکان می دهد.
_مامان حالا چی میشه؟؟؟
چقدر سخت است خبر دادن، نمی دانم بگویم خبر بد یا خوب. شهادت واژه ی مقدسی است که هیچ لکه ای رویش نمی نشیند. بد است برای دلِ دلتنگ ما. خوش است برای اهلش. زبانم نمی چرخد. می گویم:” مامان باید آماده ی هر خبری باشیم. “
_حتی اگه بگن شهید شدن؟
:حتی اگه بگن شهید شدن…
_چه بد!
:بد نیست مامان… شهادت هنر مردان خداست…
نمی دانم این را می فهمد یا نه اما حس مرا خوب می فهمد.
دیگر سوال نمی پرسد. می نشیند و خیره می شود به تلویزیون؛ به زیرنویس شبکه خبر…
آشفته به گوشی نگاه می کنم. عکس سید را که توی بغل حاجی می بینم…
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
