۶ صبح بود. باید بچهها را برای رفتن به مدرسه بیدار میکردم. اول رفتم سراغ گوشی. بعد از گذشت ساعتها، باید خبری میشد. همه جا خالی از خبر بود. توی دلم راضی شدم به اینکه حاج احمد متوسلیان دیگری را باید انتظار کشید. دلم نمیخواست باور کنم. درست مثل روزی که خبر فوت امام را شنیده بودم. عکسش را توی آغوشم نگه داشتم و اشکهایم را از روی شیشهی قاب پاک کردم. راضی بودم که صدای قرآن از توی رادیو و تلویزیون پخش نمیشود. راضی بودم که ما را منتظر خبرهای خوب نگه داشتهاند. به خیلی چیزها راضی بودم. چون روز تولد آقایم امام رضا بود. اما توی ماشین که نشستیم تا بچهها را به مدرسهشان برسانیم، بغض شدم. تا آن موقع گریه نداشتم. نمیخواستم گریه کنم. دلم قرص بود. اصلاً مگر میشد یکهو چند نفر را با هم از دست داد. نوشتم هنوز در باغ شهادت باز است. بازِ باز. میدانم که لباس شهادت را خدا برای هر کسی اندازه نمیکند، میدانم خدا خودش گلچین میکند؛ اما مگر میشد به این راحتی؟ بعد یادم آمد که میشود. ما دکتر بهشتی را با هفتاد و چند نفر از یارانش، در یک آن از دست دادیم. جهانآرا و فلاحی و احمد کاظمی و… را با یک هواپیما آدم مهم از دست دادیم. بعد یک ملت را از دست دادیم. شهید سلیمانی را.
اما هنوز قطار انقلاب جلو میرود. مسافرانش هر روز با یک روشی از آن پیاده میشوند. بعضیها واقعاً پیاده میشوند و مسیر عوض میکنند. بعضی اما شهادت را انتخاب میکنند. آنها از واگنها پیاده میشوند و بعد با ریسمانهای محکمی که در دست دارند قطار را بهسوی قلهها هدایت میکنند. برای همین است که به قول رهبرم ما نزدیک قلهایم. رمان سووشون را که میخواندم، صحنههایی که یوسف شهید شده بود و خونش از توی حوض، توی جوهای منتهی به باغها و درختان میرفت، توی قلبم حک شد. اینکه هر چند وقت یکبار این مملکت قربانی میدهد دردناک است؛ اما خون است که میجوشد، غلیان میکند و دنیا را به آشوب وامیدارد.
برای بچههایم که قصه میگویم، عبارت مهم شهادت را پشت اسم رئیسجمهور و وزیر خارجهی کشورم میگذارم و به ایشان میگویم درست است که دیگر کنارمان نیستند، اما هوایمان را دارند. سید علی هیچوقت تنها نمیماند، چون ما مردم کوفه نیستیم.
رضایینیا | «ادامه میدهد «من ساکن منطقهی ـــــــ هستم، ماهی یکبار توی مسجد گوسفند سر میبریدن، همه اهالی محله دعوت میشدن برای شام، بعضی وقتها هم نهار برنج میدادن. حتی اگر مسجد نمیرفتیم غذا رو توی محله توزیع میکردن هیچکس نمیدونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یکبار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سهشنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برقهای خیلی شدیدی شنیده میشود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج میشویم به ترافیک سنگینی برمیخوریم .تا چشم کار میکند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده میشوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاهابراهیمی | «نگاهش نمیکردم. من اینطور آدمیاَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمیشود. سرِ شهادت حاجقاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک میشدم، هرچه ختم قرآن میگرفتم، مگر آن وزنهی سنگین از روی دلم برداشته میشد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را میکشاند به لایههای درونیتر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربینها چریک کنان تمام سَکنات و نفسها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبتکردن تا چروکهای ریز قبا و عبا و کرواتهای آدمها را میبرند زیر لنز دوربین و مخابره میکنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار میکشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمیشود.
شما میتوانید روایتهای تصویری و مکتوب خود را از دولت آیتالله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسمهای تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
