زن ساعت سه و نیم بعد از ظهر خبر را شنیده بود و خانه را گذاشته بود روی سرش. بچه ها هاج و واج نگاهش می کردند. شوهرش بنده خدا با وحشت از خواب پریده بود. سعی کرد آرامش کند اما فایده نداشت. گفته بود هنوز که اتفاقی نیفتاده. صبر کن. اما هر چه گفته بود زن به خرجش نرفت.
مرد بدجوری به شرایط موجود اعتراض داشت. توی محلِ‌کارش هر کم و زیادی که می شد بد و بیراه می گفت به دولت و لعن و نفرین می کرد به جانِ آقای رئیسی.
هرکاری کرده بود نتوانست ساکتش کند، حتی وقتی گفته بود «تو یه آدم گنده ای خجالت بکش، چرا اینجوری گریه می کنی.» زن تا شب همینجور یک بند زار زد.
آخرهای شب یکی زنگ زد و به مرد گفت «خیالت راحت کارش تمام شده.» مرد تلفن را گذاشته بود و دو دستی زده بود توی سر و صورتش. آدم به آن گنده ای خجالت نکشیده بود! عین باران آخرهای اردیبهشت مشهد ضجه زد و بارید…. یادش آمده بود به لحظه هایی که تا از چیزی عصبانی می شد بامی کوتاه تر از بام رئیسی پیدا نمی‌کرد و گناه بقیه را هم می گذاشت به پای او. زن و بچه هایش هاج و واج داشتند نگاهش می کردند.
آدم به آن گنده ای داشت خجالت می کشید.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
