چشم‌هایم می‌سوزد «نه خیلی تکراریه»
دلم دارد از غصه می‌ترکد «اینم خوب نیست»
دست و دلم به نوشتن نمی‌رود «قشنگه ولی کلیشه است»
جان در تنم نیست «هست که، دروغ چرا میگی دختر»
با هجوم نبودنت هایت چه کنم «ادبیه، واسه شعر خوبه»
هشتگ سید شهیدان خدمت «شعاریه»
چه باید بگویم سید؟!
خودت حرف در دهانم بگذار.
بگو چطور حالم را روایت کنم که هیچ‌کس تا حالا نگفته!
بگو
از آن مدل‌های داستانی که صدایی توی گوش شخصیت اصلی می‌پیچد و کلمات به صف می‌شوند…
سرم را زیر پتو می‌برم تا آن خط سیاه گوشهٔ تلویزیون را نبینم.
اما صدا را چه کنم؟!
[از میان مؤمنان مردانی هم هستند که به عهدشان باخدا وفا کردند و شهید شدند.]
خودت بگو سید!
تو وسط ورزقان چه‌کار می‌کردی؟!
توی آن شرایط جوی افتتاح‌کردنت چه بود مرد مؤمن؟!
سید! به دهانم نمی‌آید بگویم شهید. شما همان سید را قبول کن. من به بابای خودم هم گاهی می‌گویم سید و بعدش دوتایی می‌خندیم. من بلندتر و بابا ریزریز. اما چرا هر بار شما را سید صدا می‌زنم گریه‌ام می‌گیرد؟!
ببین سید…
چند تار موی خیس روی بالشم چسبیده…
این روایت من است از شما!
اشک…
اشکی که دیروز از مامانم پنهان کردم و هرچه گفت گریه کردی جوابم نه بود.
اما مامان گریه کرده بودم.
«سید آدم خوبی بود»
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
