بزرگ‌ترین حسرت زندگی‌ام، زندگی‌نکردن در دهه ۵۰ و ۶۰ بود. همیشه با خودم می‌گفتم مردم آن زمان چه ایمانی داشتند؛ چه بصیرتی داشتند که انقلاب را رقم زدند. حسرتم این بود چرا کنار عموهای دوقلو و شهیدم در ۱۷ شهریور و روزهای اول جنگ، هم‌قدم نشدم. آن‌همه اتفاق، آن همه التهاب مخصوصاً بعد از انقلاب جان می‌داد برای گپ و گفت سیاسی. یک هفتادی بودم که ۸۸ و شور مناظره‌ها، به‌غلط در سرم بوی قرمه‌سبزی به راه انداخته بود. چه کیفی می‌داد این‌قدر درگیر هیجان و سیاست بودن. فکر می‌کردم هیجان انقلاب در روزهای اولش در اوج بود و چه حیف من نبودم! زمان خیلی هم نگذشت یکباره من خودم را در روزهای شبیه به دهه شصت دیدم. من نه امام انقلاب را دیده بودم نه مردان درجه یک انقلاب آن روزها را. من با یک استغاثه به محضر امام زمان، شیفته رهبرم شدم. تازه حس کردم نه! هنوز هم انقلاب هست. زمین‌وزمان چرخید و داغ پشت داغ. منی که آرزوی تنفس در هوای روزهای اول انقلاب را داشتم، از این داغ‌ها نفس کم آورده‌ام. من نه رجایی را دیدم و نه بهشتی را!
دربه‌در پی حرف و عملی بودم از یک مسئول انقلابی که تهش دست و دلش به جایی منحرف نشود. دل بریدم از اخبار و رجل سیاسی. آرزوی دهه شصت که به دلم می‌افتاد، عکس‌های حاج‌قاسم کنار رهبر مهمان گوشی‌ام می‌شد. رسانه‌ها را رها کردم. نه فقط کار در رسانه را، حتی پیگیری‌اش را!
ستاره‌باران موشک‌ها، دهه شصت را از سرم پراند. مگر نه اینکه آنها هم آرزوی دیدن این صحنه‌ها را داشتند؟ و حالا من دارم این روزهای حساس انقلابی که راهش ادامه دارد را نفس می‌کشم. شکر می‌کنم خدا را که مرا نشانده به تماشای چه جای درستی از تاریخ. آنجایی که حالا به «انتخابم» می‌بالم. نفس می‌کشم و می‌بالم به «انتخابی» که در قامتش، رجایی ندیده برایم به تصویر کشیده شد.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
