از وقتی پدرم در اوج کرونا با شرایط وخیمی مرد و نتوانستیم هیچ مراسمی برایش بگیریم ث داغ روی دلمان مانده.
از آن روز هر پدرآشنایی که می‌میرد داغ دلمان تازه می‌شود. یکشنبه شب که هول و ولای شنیدن خبری از بالگرد را داشتم کم کم حالم داغدار می‌شد و من انکارش می‌کردم .
افتاده بودم به جان تسبیح صورتی.
مثل وقتی که آقاجان در احتضار بود و من پشت در اتاق به خود می لولیدم و سعی می کردم از درون قلبم دعا کنم برای نمردنش.
آقاجان لحظاتی بعد مرد و با اینکه امیدم ناامید شده بودث سعی می کردم به حکمتش پی ببرم.
شب حادثه هم همانقدر مغز و دلم را به هم تاباندم .
دلم آشوب بود .
تا کسی می‌گفت “دیگه تمومه”،مثل تخمه بو داده می پریدم به سمتش که “از کجا میدونی، خدا نخواد هیچ اتفاقی نمیفته.”
حالا که نگاه می کنم، کم نداشتم از این لحظات .
ساعت‌های شبانه ام تسبیح و گوشی بدست با هزار بیم و امید گذشت .
بدون اندکی تغییر، خورشید مثل همیشه طلوع کرد.
تلخ یا شور نمی دانم کدام طعم دلم زیادتر بود . دختر و همسرم از خانه بیرون زدند . خواستم بگویم “کجا؟…هنوز که تکلیف بالگرد معلوم نشده”
شبکه خبر را جلویم گذاشتم. تصاویر مه آلود تمام شده بود؛ ولی رنگ خاکستری پاشیده بودند روی صحنه‌ها . خبرهای کانال‌ها سریع تر بود اما.
صدایی میخکوبم کرد. صفحه بزرگ تلوزیون پرشد از تصویری آشنا که خبر غریبی می‌داد.
“در حال خدمت به مردم شهید شد “چه جمله ی زیبایی!!
قطره ای راهش را پیدا کرد. روی گونه هایم سر خورد و افتاد روی سینه ام. سمت چپ.
دیگر دلم شلوغ پلوغ نبود .
حالا مه خاکستری غم آلودی صفحه بالایی تنم را گرفته بود. نفس کشیدنم سخت شد. دوباره داغدار شده بودم.
آخرین بار توی سالن اجلاس دیدمش. آمده بود از عمار انقلاب بگوید. لحظه ورودش همه بلند شدند به نشانه احترام. دست روی سینه بود مثل همیشه.
راهش را کج کرد سمت روحانی سیاه پوست نشسته روی صندلی، لابلای بزرگان جلسه.
دنیای رئیس جمهورها جور دیگری‌ست. برنامه ریزی دارد .این چه کار بدون برنامه ایست که میکنی مرد؟!
اصلا همین شد که مُردی. از بس بدعت گذاری کردی در خدمتت…
پناه بردم از شر شیطان به خدایی که کارش معطل آدمها نمی‌ماند .
کتیبه سیاه مادر را آوردم روی پرده زدم. دستی کشیدم به نامش و تسلیت گفتم شهادت فرزندانش را .
شمع های سیاه نصفه سوخته که برای چهلم پدرم بود را روی میز گذاشتم و روشنشان کردم .
ظرف کوچک خرمای خشک جنوب هم کنارش گذاشتم.
فاتحه ای خواندم برای تک تکشان.
اشک ریختم برای دل فرزندانشان.
باز هم تنها سوگواری کردم و دوستش نداشتم .
بی اختیار سمت کشوی آشپزخانه رفتم. قوطی نخود و لوبیا را بیرون کشیدم .
قابلمه بزرگی انتخاب کردم و نخودهای مشت شده را درونش ریختم .
با عشق آش خیراتی پختم. خیرات دادن بدجور دل آدم را آرام می‌کند . انگار تازه مرده را پاگشا کرده باشی و به افتخارش همه را دعوت .
کاسه کاسه اش کردم. هول داشتم از بردنش دم در خانه کسانی که از دلشان خبر نداشتم .
چادر چاقچول سیاه کردم و سینی بلند کردم با قدرت .
خانه به خانه کاسه ای آش هدیه دادم و گفتم به نیت شهیدان امروز
“قبول باشه” گفتند همگی .
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدمها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
