سورمر الف – سورمر ب – سورمرج
امروز چهارشنبه، دوم خرداد برای نوشتن نریشن مستند اردوی گردان امام سجاد علیه‌السلام راهی سازمان صداوسیمای استان شدم، توی اتاق تدوین، کنار کارگردان پر تلاش، آقا جلالِ بهمنی روی صندلی نشستم و چشمم را به مانیتور دوختم تا قسمت به قسمت فیلم را ببینم و متن متناسب با آن را بنویسم. برای اولین‌بار بود که تصویر شاخ سورمر را از صفحه مانیتور می‌دیدم. مطمئن هستم فردا هم که این مستند از سیمای جهان‌بین پخش می‌شود خیلی‌ها چشمانشان ابری می‌شود. برای لحظاتی چشم‌هایم را ریز کردم و نگاهم را بردم زیر قلة سورمر ب، همان جایی که ۳۷ سال پیش آنجا مجروح شدم، همان جایی که بیشترین رفقایم از آن نقطه آسمانی شدند. محو تماشا بودم که دلم لرزید. چشمانم ابری شد و خودکارم حرکت کرد:
شرفُ المکانِ بِالمکین
بعضی از مکان‌ها چقدر لیاقت پیدا می‌کنند! وقتی قطعه‌ای از زمین، مهمانی را در آغوش می‌کشد و هم‌رنگ خون می‌شود یک‌وقت می‌بینی آن نقطة گمنامِ جغرافیا جهش پیدا کرده، اوج می‌گیرد، مشهور می‌شود و از پهنة جغرافیا دل می‌کند. جدا می‌شود و به تاریخ می‌پیوندد. گویی این مشتِ خاک، در آسمانِ تاریخ، همسایة کربلا می‌شود.
چند روز پیش هم تکه‌ای از زمینِ ورزقان همین‌طور شد. نقطه‌ای از جغرافیای آذربایجان، از دل جنگل‌های انبوه دل‌کنده شد. اوج گرفت. بالا رفت تا به تاریخ انقلاب اسلامی پیوست. صفحه‌ای شد هم‌جوار با روایتِ شهید رجایی و با عنوانِ شهیدِ جمهور، برای همیشة تاریخ ماندگار شد.
نسال الله منازل الشهداء
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
