ما آدم‌های توی جمع گریه کنی هستیم. برای همین است که جشن را با دو نفر هم می‌شود برگزار کرد؛ اما عزا را نه. مثلاً نمی‌شود برویم یک‌گوشه بنشینیم و تنها توی سر خودمان بزنیم. یعنی می‌شود ها، اما چیزی از بار غممان کم نمی‌کند. غم را باید توی صورت همدیگر ببینیم و بغض را باید توی صدای همدیگر بشنویم تا بتوانیم باورش کنیم. تنها که باشیم هی به خودمان می‌گوییم توهم است و خیال است و اصلاً از کجا معلوم.
برای همین است وقتی داغ بزرگ می‌آید سراغمان، توی خانه بند نمی‌شویم. می‌ریزیم توی خیابان بلکه یکی را پیدا کنیم تا بهمان بگوید دروغ است. مثل وقتی رجایی را زدند و بهشتی را کشتند و امام رفت و حاج‌قاسم پر کشید. امروز هم همین بود. بعد از یک شب تا صبح نخوابیدن و راه‌رفتن و تسبیح چرخاندن، صبح گفتند که خاک بر سرمان شده و حالا دیگر مگر می‌شد توی خانه نشست؟! تا ریحان بیدار شود و صبحانه بخورد و ناهار را بار بگذارم تلویزیون روشن بود. زندگینامه می‌گفت و ذکر مصیبت می‌کرد و رواق امام خمینی (ره) را با – پس‌زمینه صدای ضجه‌های زنانه – نشان می‌داد و من هی می‌گفتم حالا می‌آیند تکذیب می‌کنند.
ما آدم‌های توی جمع گریه کنی هستیم. مثلاً باید با چشم خودمان ببینیم روز ولادت امام رضا (ع) توی حرم شاه‌چراغ (ع) دارند ریسه‌های جشن را جمع می‌کنند و پرچم گنبد را مشکی کرده‌اند و دور ضریح کتیبه عزا می‌بندند. آن وقت راحت‌تر به سینه می‌کوبیم و می‌گوییم: «جناب حضرت شیراز (ع)! آقای پسر موسی‌بن‌جعفر (ع)! قرار بود برای عرض تبریک داداش کوچکتان بیاییم که؛ پس چه شد؟!»
ما علاوه بر اینکه آدم‌های توی جمع گریه کنی هستیم، ویژگی دیگری هم داریم؛ ما تنها ملتی هستیم که این‌قدر داغ دیده و این‌قدر سرجایش محکم ایستاده.
ما آدم‌های توی جمع گریه کنِ داغِ عزیزْ زیاد دیده‌ی مقاومی هستیم. جوری که انگار خدا «فَاستَقِم کَما أُمِرتَ» را فقط برای ما نازل کرده است.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
