پاهایم ذق ذق میکرد. نگاه کردم به کفش چرمم. مثل لاک یک لاک پشت پیر سنگینی اش را انداخته بود روی پاهای ورم کرده ام. فکر کردم شاید اگر اسکیچرز بود آنقدر داغ نمیکرد. سریع یکی بیخ گوشم گفت: بی خیال کفش خارجی شو حاج خانم. بی خیال شدم. در را که باز کردم علی مثل همیشه دوید سمتم. احساساتش را بلد است کجا و چطور خرج کند. بوسیدمش. چادرم را انداختم روی دسته ی مبل کنار لباس های رها شده ی بچه ها و یک راست رفتم توی آشپزخانه روبروی کوه ظرف های کثیفی که به سبک پست مدرن چیده بودمشام روی هم. برای شستنشان ترجیح دادم سهم ماشین را به خودش تحویل دهم که فقط بزرگ هایش برای خودم بماند. همسر به دادم رسید. خستگی همین چند قلم دولا و راست شدن اضافه شد به قبلی ها. مثل خمیری که از صبح هزار بار روی تخته کوبیده شده وا رفتم روی مبل. آنقدر خسته بودم که به خودم حق دادم یک سر دعوای مسخره با علی باشم که با وساطت پدرش ختم به خیر شد. یک هفته میشود بابا رفته و من که زمانی فکر میکردم دلتنگی تا چهل روز اجازه نمیدهد به دنیا برگردم حالا بالاجبار برگشته ام و باید نبودن هایم را هم توی خانه هم اداره جبران کنم. تازه داشتم غمم را ذره ذره میفرستادم توی پستوخانه ی قلبم که باز اتفاقی افتاد. یکی هلم داد وسط اضطراب و ناراحتی گم شدن کسی. ایتا را هزار بار باز کردم و بستم انگار رد بودنش توی گروه ها و کانال هایم قرار است پیدا شود نه زیر باران و سرما کنار کوه. دوشنبه ای بود که پیدا شد. روز تولد امام خودمان. خدا خواست روزش خاص باشد که بودنش یادمان نرود. دور و برم غیر اهل خانه همدرد نداشته ام که ابروهای گره خورده شان را ببینم و غمم برگردد توی صورتم، بنشیند روی چشم هام. خودش را گم کرده توی خیالات درهمم. نشسته ام روبروی تلویزیون. لقمه ی پنیر را نگذاشته ام توی دهانم که یکی از دویدن هایش برای مردم میگوید. کارهایی که خواب و خوراک برایش نگذاشته بودند. یاد پاهایم می افتم. به خودم حق داده ام این مدت همه ی بین الطلوعین هایم را بخوابم. خستگی توجیه خوبی بوده این روزها که زورش بد جور به عذاب وجدان رسیده. یکی که خیلی هم خودی نیست توی قاب تلویزیون میگوید:”میشناختمش. یک وطن دوست کامل بود”. پاهایم ذق ذق میکنند. محکم فشارشان میدهم میچسبند روی فرش سورمه ای پذیرایی. جمله ها توی سرم میچرخند. برای وطنش دویده، زیاد دویده و چقدر حق نداده به پاهایش که یک روز استراحت کنند!. اینها را یک غریبه میگوید. یاد مسخره کردن های خودی ها می افتم.
اشک توی چشم هایم میجوشد میگردد راهی پیدا میکند و جاری میشود به پهنای صورتم. غم مثل اسیرهای آزاد شده از سلول های تاریک انفرادی، از پستوخانه ی قلبم سرریز میشود روی پوست صورتم، روی لب ها و یک راست میرود سراغ حنجره و تارهای صوتی اش را میلرزاند. هق هقم بلند میشود. خدایا آخرالزمانمان چقدر طولانی شده. غم یتیمی تازه بساطش را پهن کرده بود روی سرم که غم به غمم اضافه شد. خدایا صاحبمان را برسان. یکی آرام زمزمه میکند:”فاما الیتیم فلا تقهر”
رضایینیا | «ادامه میدهد «من ساکن منطقهی ـــــــ هستم، ماهی یکبار توی مسجد گوسفند سر میبریدن، همه اهالی محله دعوت میشدن برای شام، بعضی وقتها هم نهار برنج میدادن. حتی اگر مسجد نمیرفتیم غذا رو توی محله توزیع میکردن هیچکس نمیدونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یکبار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سهشنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برقهای خیلی شدیدی شنیده میشود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج میشویم به ترافیک سنگینی برمیخوریم .تا چشم کار میکند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده میشوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاهابراهیمی | «نگاهش نمیکردم. من اینطور آدمیاَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمیشود. سرِ شهادت حاجقاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک میشدم، هرچه ختم قرآن میگرفتم، مگر آن وزنهی سنگین از روی دلم برداشته میشد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را میکشاند به لایههای درونیتر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربینها چریک کنان تمام سَکنات و نفسها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبتکردن تا چروکهای ریز قبا و عبا و کرواتهای آدمها را میبرند زیر لنز دوربین و مخابره میکنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار میکشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمیشود.
شما میتوانید روایتهای تصویری و مکتوب خود را از دولت آیتالله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسمهای تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
