من متولد روز‌های بعد از جنگم. بعد امام. شنیده بودم وقتی عراق به ایران حمله کرده بود، کشور ملتهب شده بود. مردم جنگ ندیده بودند. دلها ترسیده بود و مردم آشفته بودند. هر کسی به چیزی فکر می‌کرده لابد. آینده برایشان تار شده. می‌گفتند همان وقت امام یک پیام داده و همه اضطراب‌ها تمام شده بود.
امروز رفته بودیم حرم. تولد امام رضا جان بود. دو سال است که مشهد روزیم نشده بود. پسر کوچکم مشهد اولی است. بردمش کنار ضریح. دعایش کردم. برگشتم و گذاشتمش بغل مادرم. «اینم مشهدی محمدعلی». حالمان خوب بود. با بچه رفتیم چایخانه. چایی حضرتی را گرفتیم.توی شلوغکاری‌های بچه‌ها ازش چندتا عکس گرفتم که یکیش را با یک نوشته بفرستم گروه دوستانم. و بگویم نایب الزیاره شان هستم. نشستیم کنار هم. مادرم گوشی اش را نگاه می‌کرد. پرسید «رئیسی چی شده؟»
هر سه‌مان من، مادرم و همسرم باهم گوشی‌هامان را نگاه کردیم و خبرگزاری‌ها را بالا و پایین کردیم. صلوات شمار را گذاشتم روی انگشتم. صدای دعای توسل توی حرم بلند شد.بچه‌ها گرسنه بودند و بی قرار. برگشتیم هتل. دلم آشوب بود. حوصله غذاخوردن نداشتم. گوشی توی دستم بود و خبرها را بالا و پایین می‌کردم. گوشم به تلوزیون بود و چشمم به صفحات خبری. مجری شبکه خبر و زیر نویس‌ها مدام همان خبرها را تکرار می‌کردند. چشمم خورد به یک خبر. بالای خبر زده خامنه ای دات ای آر. «ایران، ایران امام رضاست» قفسه سینه ام بالا و پایین شد. تمام نفس‌های حبس شده‌ی این چند ساعت را بیرون دادم. حالا میفهمیدم آن ساعت‌ها، پیام امام با دلها چه کرده بود.
چون تو را نوح است کشتيبان ز طوفان غم مخور
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
