امروز وقتی دانش‌آموزم نقاشی شهید جمهورمان را برایم فرستاد، یادم افتاد رفتنم از پیش دانش‌آموزهایی که تعلق بسیاری به آنها داشتم به خداحافظی نکشید و برایم انگار یک قصه ناتمام ماند. لحظه‌ای که انتظارش را می‌کشیدم و می‌خواستم از احساسم برایشان بگویم و حتی تصور می‌کردم بغضم را خواهند دید اما…
درگیر آماده‌کردن هدیه‌های بچه‌هایم بودم که این خبر را شنیدم.
انگار نخواستم باور کنم قرار است اتفاقی بیفتد؛ اما رفته‌رفته وارد یک داستان شدم با شروعی شوکه‌کننده.
مثل یک خواب گذشت. تاریخ بار دیگر داشت تکرار می‌شد و ذهن من هم ناخودآگاه به بعدش فکر می‌کرد؛ اینکه بعدش چه می‌شود؟
زمان آقای رجایی را قد نمی‌دهم، نمی‌دانم سال ۶۰ مردم چه روزهایی را تجربه کردند.
شاید همان سؤالی که مردم بعد از ترور شهید رجایی و دیگران داشتند که «چه بلایی بر سر انقلاب و آن خون‌هایی که ریخته‌شده‌اند می‌آید؟» را ما امروز تجربه می‌کردیم و نگران بودیم. اما انگار یادم رفته بود خدایی که خمینی و رجایی و بهشتی و رئیسی و… را می‌دهد خدای روزهای بدون آنها نیز هست و خون همین شهیدان انسان‌ساز است و همین دانش‌آموزان ما قهرمان‌های تاریخ آینده می‌شوند.
اما انتهای این داستان به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ بلکه یک داستان دنبالهدار است که نمی‌دانیم چقدر ادامه پیدا می‌کند؛ ولی روزی تاریخ از صفر شروع می‌شود و سال یک ظهور را شروع می‌کند…
زمانی که شاید این آدم‌های رفته‌ی عاقبت‌به‌خیر برگردند و آنکه دیگر نباشد ما باشیم. ما یک انتظار یک‌روزه را درک کردیم و این‌چنین بی‌تاب شدیم؛ کاش برای گمشده‌ی هزار و اندی ساله‌مان دلتنگ و بی‌تاب بمانیم.
حالا که دیگر این انتظار یک‌روزه تمام شده؛ نمی‌دانم تو در نقطه صفر مرزی گم شده بودی یا ما در خارج از مرزهای انصافمان؟
آری معلمت که بهشتی باشد، تو هم راهی بهشت می‌شوی. امیدوارم ما معلمان این سرزمین هم تربیت‌کننده همان انسان‌هایی باشیم که قرار است از خون همین شهیدان، آرمانشان را بگیرند و بعدها تاریخ درباره قهرمانان و معلمان این قهرمانان بنویسد.
ما از پدر خودمان یاد گرفتیم که نگران بعدش نباشیم و خدا را شاکریم به‌خاطر نفس‌های کسی که در بی‌قراری‌هایمان، قرار ماست.
خدایا از نفس‌های ما بگیر و به نفس‌های پدرمان اضافه کن.
رضایی‌نیا | «ادامه می‌دهد «من ساکن منطقه‌ی ـــــــ هستم، ماهی یک‌بار توی مسجد گوسفند سر می‌بریدن، همه اهالی محله دعوت می‌شدن برای شام، بعضی وقت‌ها هم نهار برنج می‌دادن. حتی اگر مسجد نمی‌رفتیم غذا رو توی محله توزیع می‌کردن هیچ‌کس نمی‌دونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یک‌بار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سه‌شنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برق‌های خیلی شدیدی شنیده می‌شود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج می‌شویم به ترافیک سنگینی برمی‌خوریم .تا چشم کار می‌کند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده می‌شوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاه‌ابراهیمی | «نگاهش نمی‌کردم. من اینطور آدمی‌اَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمی‌شود. سرِ شهادت حاج‌قاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک می‌شدم، هرچه ختم قرآن می‌گرفتم، مگر آن وزنه‌ی سنگین از روی دلم برداشته می‌شد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را می‌کشاند به لایه‌های درونی‌تر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربین‌ها چریک کنان تمام سَکنات و نفس‌ها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبت‌کردن تا چروک‌های ریز قبا و عبا و کروات‌های آدم‌ها را می‌برند زیر لنز دوربین و مخابره می‌کنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.
شما می‌توانید روایت‌های تصویری و مکتوب خود را از دولت آیت‌الله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسم‌های تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
