چند ساعت پیش یک قطره در دریای این آدمها بودم و روی نوک پا ایستادم تا ماشین حامل پیکر شهدا را ببینم.
امروز روز بغضهای فروخورده بود که آزاد میشد. روزی که چشمها یک تلنگر کوچک میخواست تا ببارد.
جا برای سوزنانداختن نبود تا بتوانم حضور مردم را رصد کنم. اما زیباییها و قدرشناسیهایی دیدم که جز شرمندگی واکنشی نداشتم؛ پیرزنی که از صبح زود باوجوداینکه کتفش بهتازگی آسیبدیده بود و با هر تکان، درد جانش را پر میکرد به بدرقه رئیسجمهور آمده بود تا او را راهی سرای ابدی کند.
دو کودک را دیدم که به هر دری میزدند تا به ماشین حامل شهدا برسند. خواستم بهشان بگویم همان جا بایستند و به دیدار بافاصله رضایت دهند، دیدم مردی نابینا پشت لباس یکی از آنها را گرفته است و آنها تلاش میکنند تا مرد را به شهدا نزدیک کنند.
و زنی که از راه دور آمده بود. دست دخترهایش را گرفته و به تهران سفر کرده تا دلش آرام بگیرد و آخرین وداع را با رئیسجمهور شهیدش داشته باشد.
خدا این مردم را حفظ کند که بیشک بعد از عنایات حضرت حجت(عج)، صدق و صفای دلهای آنهاست که ملت و دولت ایران را نگه داشته است. بعد از همه اینها دعای خالصانه مردم آرامش به جانم انداخت. وقتی مداح برای سلامتی رهبری دعا کردند، جمعیت یکصدا همراهیاش کردند. امیدوارم سایه این ذخیره الهی، این کشتیبان قدر قدرت، بر سر ایران عزیز مستدام باشد.
رضایینیا | «ادامه میدهد «من ساکن منطقهی ـــــــ هستم، ماهی یکبار توی مسجد گوسفند سر میبریدن، همه اهالی محله دعوت میشدن برای شام، بعضی وقتها هم نهار برنج میدادن. حتی اگر مسجد نمیرفتیم غذا رو توی محله توزیع میکردن هیچکس نمیدونست بانی این کار کیه. اون منطقه محرومه، همون ماهی یکبار براما غنیمت بود»
حسنا | ساعت حدود ۳ بعد از ظهر روز سهشنبه است.هوا به شدت به هم ریخته،رعد و برقهای خیلی شدیدی شنیده میشود، دل آسمان هم عجیب پر است.
همین که از کوچه و محله خودمان خارج میشویم به ترافیک سنگینی برمیخوریم .تا چشم کار میکند ماشین است و جمعیت فراوان.
همه به سمتی خاص کشیده میشوند
بنت الصابر | «آنجا حسین گریه کرد، خیلی هم گریه کرد، اما از آن سخت ترش زمانی بود که به پیکر علی رسید آنجا حسین گفت «اگرچه بردن جسمت به عهده پدر است، اما علی حساب کردم و دیدم که کار صد نفر است…»
بعد عبا را پهن کرد و گفت «حتی اگر کنار هم بگذارم تنش، نه آن جوان خوش قد و بالا نمی شود …» اینجا حسین خیلی گریه کرد»
فاطمه_شاهابراهیمی | «نگاهش نمیکردم. من اینطور آدمیاَم. اگر توی تشییع عزیزی شرکت نکنم و باهاش خداحافظی نکنم این سنگینی تویِ وجودم سبک نمیشود. سرِ شهادت حاجقاسم هم توفیق شرکت نداشتم. هرچه اشک میشدم، هرچه ختم قرآن میگرفتم، مگر آن وزنهی سنگین از روی دلم برداشته میشد؟ بقول مامان:«به خاک که بسپریش سبک میشی، داغش خنک میشه.»
مرادی | من را میکشاند به لایههای درونیتر از کتاب توی دستش و به همان فطرت خدا آشنا و پاکی که در روحش تنیده. رفته است سازمان ملل! جایی که بیشترین دوربینها چریک کنان تمام سَکنات و نفسها و رفتار و حتی نوع ایستادن و صحبتکردن تا چروکهای ریز قبا و عبا و کرواتهای آدمها را میبرند زیر لنز دوربین و مخابره میکنند به همه!
نسرین رامادان | هر شهید، کربلایی دارد و خاک آن کربلا تشنه خون اوست و زمان، انتظار میکشد تا پای آن شهید بدان کربلا برسد. آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی بجز شهادت وجود ندارد.
آری! در عالم رازی است که جز به بهای خون فاش نمیشود.
شما میتوانید روایتهای تصویری و مکتوب خود را از دولت آیتالله رئیسی، از نحوه مواجهه با خبر شهادت وی، و از مراسمهای تشییع و عزاداری برای ما ارسال کنید.
